ตาทั้่งสองมองเจ้า
ในตอนที่เฮาทั้งสองยังอยู่
แต่มื้อนี้บ่ฮู้เป็นมื้อสุดท้าย หรือบ่
เวลาล่วงเลยมา
ฟันฝ่าชีวิตความหวังตั้งต่อ
เมื่อยหรือว่ายามท้อ กะยังมีเจ้า
ยื้อเอาไว้ซำได๋
บ่อาจหยุดเข็มของนาฬิกา
เบิ่งสายตาเจ้ากะฮู้ว่า
กำลังสิลาไกล ใจสิขาด
ความเยือกเย็นกลืนใจขุ่นมัว
บ่ฮู้ กำลังหวาดกลัวอีหยัง
ย่านต้องใช้ชีวิตลำพัง
ฝืนอยู่ต่อไปโดยบ่มีเจ้า
ย่านต้องกลายเป็นคนถูกลืม
กลัวน้ำตาซึมไปจนนิรันดร์
แลกชีวิตคงบ่สำคัญ
ถ้ามันสิยื้อ เจ้าไว้
สุดท้ายกะยื้อ บ่ได้
ยื้อเอาไว้ซำได๋
บ่อาจหยุดเข็มของนาฬิกา
เบิ่งสายตาเจ้ากะฮู้ว่า
กำลังสิลาไกล ใจสิขาด
ความเยือกเย็นกลืนใจขุ่นมัว
บ่ฮู้ กำลังหวาดกลัวอีหยัง
ย่านต้องใช้ชีวิตลำพัง
ฝืนอยู่ต่อไปโดยบ่มีเจ้า
ย่านต้องกลายเป็นคนถูกลืม
กลัวน้ำตาซึมไปจนนิรันดร์
แลกชีวิตคงบ่สำคัญ
ถ้ามันสิยื้อ เจ้าไว้
ความเยือกเย็นกลืนใจขุ่นมัว
บ่ฮู้ กำลังหวาดกลัวอีหยัง
ย่านต้องใช้ชีวิตลำพัง
ฝืนอยู่ต่อไปโดยบ่มีเจ้า
ย่านต้องกลายเป็นคนถูกลืม
กลัวน้ำตาซึมไปจนนิรันดร์
แลกชีวิตคงบ่สำคัญ
ถ้ามันสิยื้อ เจ้าไว้
สุดท้ายกะยื้อ บ่ได้